امید در زندگی

فیلیپ مگالتا (Philip R. Magaletta) و جی اولیور (J.M. Oliver) امید و خودکارآمدی و خوش‌بینی را اندازه‌گیری کرده و دریافتند امید یک سر و گردن بالاتر از دو ابزار دیگر است. آنها تأثیرات خاصی را هم یافتند: عنصر اراده در امید، استقلال را از خودکارآمدی متمایز کرد و عنصر راه‌های امید، استقلال خوش‌بینی را رقم زد.

در مطالعه‌ی دیگری که به تازگی در مطبوعات سروصدا به پا کرده، کرین رند (Kevin Rand) و همکارانش دریافتند بالاتر و فراتر از نمرات آخر ترم، این امید است که نمرات را در مدرسه‌ی حقوق تعیین می‌کند، نه خوش‌بینی. جالب اینجاست که نمرات پایان ترم، حتی پیش‌بینی قابل توجهی از نمره‌ی کل مدرسه‌ی حقوق هم نبودند. به نظر می‌رسد اگر بخواهید عملکرد مدرسه‌ی حقوق را پیش‌بینی کنید، ارزیابی ۱۲ ترم امید بهتر از نگاهی به نمرات پایان ترم دانشجوهاست! علاوه بر اینها، هم امید و هم خوش‌بینی به طور منحصربه‌فردی رضایت از زندگی بیشتری را در پایان ترم اول به همراه می‌آوردند.

ما ترجیح می‌دهیم فکر کنیم که توانایی فعلی، بهترین پیش‌بینی‌کننده‌ی موفقیت آینده است. اهمیت توانایی فعلی را به این خاطر بنا کردیم که آزمایش و منحصر کردنِ مکانیسم‌ها خیلی خوب برای شکل دادن به این باور ایجاد شده‌اند. مطالعات مهم روان‌شناسی نشان می‌دهند توانایی مهم است، اما این ابزارها هستند که واقعا آدم‌ها را به جایی که می‌خواهند می‌رسانند. اغلب اوقات این ابزارها حتی به شما کمک می‌کنند آن توانایی را که هرگز فکر نمی‌کردید داشته باشید، بروز دهید. امید، با اراده و راه‌هایش، یکی از مهم‌ترین ابزارهاست.